Fatum
Կախարդական
մի շղթա կա
երկնքում՝
Աներևույթ,
որպես ցավը խոր հոգու.
Իջնում է նա
հուշիկ, որպես իրիկուն,
Օղակելով լույս աստղերը մեկ֊մեկու։
Մեղմ գիշերի գեղագանգուր երազում՝
Այն աստղերը, որպես մոմեր
սրբազան,
Առկայծում
են կարոտագին, երազուն՝
Հավերժաբար
իրար կապված և
բաժան։
Ես ու դու
էլ շղթայված ենք
իրարու.
Կարոտավառ
երազում ենք միշտ
իրար,
Միշտ իրար հետ, բայց
միշտ բաժան և
հեռու,
Աստղերի պես և՛
հարազատ, և՛ օտար…
Комментариев нет:
Отправить комментарий