«Հարդագողի ճամփորդները»

Սիրելի Վիվանին

Հարդագողի ճամփորդներ ենք մենք երկու՝

Երկու ճամփորդ՝ պատառոտած շորերով:

Ու սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝

Անրջական կարոտներով ու սիրով:

Մենք սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝

Անրջական ինչ-որ կարոտ, ինչ-որ սեր:

Ու սիրում ենք առավոտից իրիկուն

Ճամփա երթալ – ու հավիտյան երազել:

Աչքերիս մեջ մենք պահել ենք երկնային

Ճամփաների հեռուները դյութական –

Ու անցնում ենք ուղիներով երկրային,

Ուր բյո՜ւր մարդիկ երազեցին ու չկան:

Մշուշի պես մեր մանկությունը անցավ՝

որշ, անարեւ, անմխիթար մանկություն:

Զառանցանքի պես մանկությունը անցավ –

Ու հեռացանք: Ու չենք դառնա կրկին տուն:

Լո՜ւռ հեռացանք ու քայլեցինք անդադրում՝

Երազելով հավերժական հեռուներ:

Կյանքը դարձավ հավերժական մի փնտրում –

Մութ, անհեթեթ, տարօրինակ կյանքը մեր:

Ու օրերում բազմագույն ու բազմազան

Վառվեց, վառվեց ողջակիզվող սիրտը մեր,-

Բայց աչքերը մեր – արեւներ չտեսան,

Եվ մեր սրտերը – լուսավոր հեռուներ:

Ու մշուշոտ մեր աչքերը հավիտյան

Որոնեցին պատահական աչքերում

Հարդագողի ուղիները ոսկեման,

Նրա անծիր, անծայրածիր այն հեռուն:

Բայց աչքերում նրանք երկինք չգտան,

Ու սրտերում – արեգակներ ոսկեվառ.

Ու բզկտվեց հայացքներից անկենդան

Որբ սիրտը մեր՝ երազորեն – հոգեվար:

Ես ուզեցի երգել գովքը Աստծու,

Երգել փառքը պայծառ սիրո ու հացի.

Սիրտս լցվեց… բայց չգիտեմ, թե ինչու –

որշ օրերի տաղտկությունը երգեցի…

Թաղված մնաց իմ աչքերում մի անհուն,

Կապուտաչյա երջանկության առասպել.

Մի երկնային առնչության պատմություն –

Ու կարծրացավ սիրտս՝ անլույս ու անբեր:

Չէ՞ որ կյանքում չհասկացավ ոչ ոք մեզ,-

Ու խնդացին լուսավո՛ր մեր աչքերին,

Բութ հեգնեցին մեր կարոտները հրկեզ –

Ու հեռացան: Ու ո՛չ մի լույս չբերին:

Քույրը խնդաց, բարեկամը ծիծաղեց,

Օտար մարդիկ հայհոյեցին ու անցան:

Միայն պոռնիկը մշուշում համբուրեց,

Եվ խելագարը բարեւեց կիսաձայն:

Հոգ չէ, որ մեր օրերն անցան տենդի պես,

Կյանքը դարձավ անմխիթար զառանցանք.

-Մենք կժպտանք, գո՜հ կժպտանք մեռնելիս,

Որ երազում երազեցինք ու անցանք…