Մրջյունն ու ցորենհատը
Հացքաղից հետո հանդում մնացած ցորենհատիկը անհամբեր
սպասում էր անձրևներին, որպեսզի վերահաս ցրտերց առաջ թաղվեր խոնավ հողում:
Հատիկի կողքով վազող մրջյունը նկատեց նրան: Գոհ
իր գտածով՝ նա, առանց երկար-բարակ մտածելու,
բեռը շալակն առավ և ծանր-ծանր սկսեց առաջանալ դեպի մրջնաբույնը:
Որպեսզի լույսով տեղ հասնի՝ մրջյունը մագլցում էր
առանց շունչ առնելու, իսկ բեռն ավելի ու ավելի էր ծանրորեն էր ճնշում նրա բազմաշխատ
մեջքը:
- _ Ինչո՞ւ
ես քեզ տանջում, թո՛ղ ինձ այստեղ,- աղերսեց հատիկը:
- _ Եթե
քեզ թողնեմ,- պատասխանեց շնչակտուր մրջյունը,- ձմռանը սովից կկոտորվենք: Մենք շատվոր
ենք, և յուրաքանչյուրը պարտավոր է կեր հայթայթել, որպեսզի բազմապատկի մրջնանոցի ուտեստապաշարը:
Այնժամ հատիկը մտորեց ու ասաց.
- _Ես
պատկերացնում եմ ազնիվ աշխատավորիդ հոգսերը, բայց դու էլ իմ դրությա՛ն մեջ մտիր: Ուշադի՛ր
ականջ արա, ո՛վ խոհեմ մրջյուն:
Գոհ այն բանից, որ կարող է շունչը փոքր-ինչ
տեղը բերել, մրջյունը մեջքից ցած դրեց ծանր բեռը և նստեց հանգստի:
- _Ուրեմն
իմացի՛ր,- ասաց հատիկը,- ինձանում պարփակված
է կենսաբեր մեծ ուժ, և իմ կոչումն է՝ նոր կյանք ծնել: Արի՛ մի պայման կապենք:
- _Իսկ
էդ ի՞նչ պայման է:
- _Ահա
թե ինչ: Եթե ինձ քարշ չտաս մրջնաբույն, այլ թողնես իմ հարազատ հանդում,- բացատրեց հատիկը,-
ապա ուղիղ մեկ տարի անց կստանաս հարյուր ինձ նման ցորենահատ:
Զարմացած մրջյունը թերահավատորեն տմբտմբացրեց
գլուխը:
- _Հավատա՛
ինձ, թանկագի՛ն մրջյուն, ճիշտ եմ ասում: Եթե դու հիմա ձեռ քաշես ինձնից և միջոց տաս,
հետո ես հարյուրապատիկը կհատուցեմ քո համբերատարության դիմաց, և մրջնաբույնդ ուտելիքի
նեղություն չի քաշի:
Մրջյունն սկսեց մտածել՝ քորելով ծոծրակը. «Հարյուր հատիկ՝ մեկի փոխարեն: Նման հրաշքներ միայն
հեքիաթներում են լինում »:
- _Իսկ
դու ո՞նց կանես էդ բանը,- հարցրեց նա՝ հետաքրքրությամբ համակված, բայց դեռ չհավատալով:
- _Հավա՛տ
ընծայիր խոսքիս,- պատասխանեց հատիկը: - Դա կյանքի մեծագույն գաղտնիքն է: Իսկ հիմա փոքրիկ
մի փո՛ս արա, թո՛ղ ինձ այստեղ և ամռանը նորի՛ց արի:
Պայմանավորված ժամանակ մրջյունը վերադարձավ
դաշտ: Ցորենահատն իր խոսքի տերն էր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий