ԱՍՊԵՏԻ ՍԵՐԸ

ԱՍՊԵՏԻ ՍԵՐԸ

Հին ժամանակ իր ամրոցում ոսկեղեն

Կըբնակվեր հուր ու հրաշք մի աղջիկ.

Ու կսպասեր, որ հեռավոր տեղերեն

Իր երազի ասպետը գար գեղեցիկ:

Եվ ձին հեծած, բանակներով հաղթազեն,

Եկավ մի օր կանաչ-կտրիճ մի իշխան...

Սանձը ձգեց, ու քար կտրեց հիացքեն,

Երբ որ տեսավ պատշգամբում աղջկան:

-Հրաշք - աղջի՛կ, թագավորիս զորքերով

Կես աշխարհը դրոշակիս տակն առա.

Քեզ սիրեցի, սիրտդ տուր ինձ, քո սիրով

Մյուս կեսն էլ տիրեմ, բերեմ քեզ ընծա:

-Այդ ի՜նչ սեր է,- ասաց աղջիկն ասպետին,-

Քաջ ես, գիտե՛մ, գիտե՛մ, չկա քեզ նման.

Դու կարող ես տիրել արար-աշխարհին,

Բայց այդ երբե՛ք հզոր սիրու չէ՛ նշան:

-Ինչպե՜ս հայտնեմ սրտիս հուրը, նազելի՛ս.

Կուզե՞ս պատռեմ կուրծքս հիմա այս սըրով,

Ոտներիդ տակ նետեմ սիրտս սիրով լի,

Մեռնիմ ուրախ ու բախտավոր` քո սիրով:

-Այդ չէ՛ սերը, ասաց աղջիկն ասպետին,

Գիտե՛մ, քաջ ես, բայց շա՜տ վախկոտ, թույլեր կան,

Որ հուսահատ` քաջի նման կըմեռնին,

Բայց այդ երբեք անշեջ սիրու չէ՛ նշան:

Ու կտրիճը մնաց մոլոր ու շվար,

Աչքերն հանգած` լույս երեսին աղջկա.

-Ի՜նչ որ կուզես, ասա՛, անեմ քեզ համար,

Արևի տակ իմ սիրուս պես սեր չկա:

-Թե կսիրես, թո՛ղ ինձ հիմա ու գնա՛,

Ու ականջ դի՛ր, մի օր դուռդ կըբախեմ:

Այսպես ասաց, ու իր ծոցեն մարմարյա

Նետեց նրան մի հատիկ վարդ հրեղեն:

Ասպետն առավ վարդը, քնքո՛ւշ համբուրեց,

Վերջին անգամ նայեց, նայեց սիրածին:

Սիրու վարդը պահեց այրվող ծոցի մեջ.

Ու խթանեց, ու սլացավ նժույգ-ձին:

Եվ նստել է ամրոցի մեջ մեն-մենի

Այն իշխանը երազներում երջանիկ,

Վարդը ծոցում, ու ականջը մի ձենի...

Եվ թև առած, թռան օրեր ու տարիք:

Աչքերը գոց` պատած ոսկի մշուշով,

Ուր կըժպտար սեր-աղջիկը աննման,

Քաջ ասպետը բոց կարոտով, լի հույսով

Սիրտը ձենի` լուռ սպասեց աղջկան...

Եվ թև առան, թռան օրեր ու տարիք,

Վառ կտրիճը դառավ դողդոջ մի ծերուկ,-

Ու երբ մահը դուռը բախեց զարհուրիկ,

Հանեց ծոցեն վարդը խամրած ու դալուկ:

Սիրու վարդը աչքին դրեց փափագով,

Ու համբուրեց, ու համբուրեց, ու... մեռավ`

Հոգին լցված բլբուլների երգերով.-

Եվ զրույցս էլ ա՛յսպես տխուր վերջացավ...