Վայրկյան

Թույլ շրշյուն մը, հետո բույր մը մշկենի.

և համրագին գիրքը ձեռքես կ'իյնա վար.

երազներու պերճուհին է ու կ'անցնի,

ու կը փոթի ծովակն հոգվույս՝ մեղմավար:

Ու կը փոթի ծովակն հոգվույս՝ մեղմավար,

և ալիք մը թևը բացած կը վազե

գրկել ափունքն իղձիս ոսկի ավազե:

Ո՜վ քաղցրությունը նայվածքին իր ծաղիկ.

ո՜վ պերճությունը գընացքին իր հըպարտ.

ճամփուն վըրա՝ իր քայլերուն հետքը վարդ՝

ուր հեշտորեն կը հածի դեռ իմ մենիկ

Սիրտըս՝ բո՜ց մը՝ մըթնշաղին մեջ անհետ...