Օրասիո Կիրոգա

  Ադամանդը
վերլուծություն

«Պատմություններ սիրո, խենթության և մահվան մասին» … ահա թե որտեղ է զետեղված Օրասիո Կիրոգաըի <<Ադամանդը>> ստեղծագործությունը: Պատմվում են դեպքեր, իրադարձություններ որոնք իրար հաջորդելով տանում են մի անհավանական, հետաքրքիր ու  խենթ վերջաբանի, որի մասին ընթերցող սկզբում ոչ մի կերպ չեր կռահի: Անվերջ հակադրումներ ու վեճեր ամուսնում և կնոջ կերպարների մեջ, ամենատարբեր բնավորություններ:

<<Ադամանդը>> պատմվածքում գլխավոր հերոցները երկուսն են Քասսիմը և Մարիան: Քասսիմը հիվանդոտ մարդ էր, մասնագիտությամբ` ոսկերիչ, թեև կրպակ չուներ: Մասնագիտացած էր թանկարժեք քարեր տեղադրելու մեջ և անվանի տների համար էր աշխատում: Նրա ձեռքերի նման նուրբ միացումներ անող շատ քիչ ձեռքեր կան: Ավելի վճռական լինելու և առևտրական ջիղ ունենալու դեպքում նա հարուստ կլիներ: Սակայն երեսուհինգ տարեկանում դեռ շարունակում էր պատուհանի տակ արհեստանոցի կցակառույց բնակարանում ապրել: Վտիտ մարմնով, սև մորուքով ստվերված անարյուն դեմքով Քասսիմը շատ գեղեցիկ և խիստ դյուրաբորբոք կին ուներ, որի անունն էր Մարիա: Նա ադամանդների համար խենթանում էր, եւ չէր կարողանում իրեն զսպել, երբ Քասսիմը ինչ որ մեկի համար ադամանդ էր հղկում, կամ այդ շքեղ քարը դարձնում էր ճարմանդ,  դրանով շքեղացնում ինչ-որ կնոջ ապարանջանը կամ վզնոցը: Ամեն անգամ կինը վերցնում էր դեռ չավարտված գործը, գնում, հայելու դեմը սքանչանում դրանով, իրեն դնում այդ վզնոցի երջանիկ սեփականատիրոջ տեղը, հետո ջղաձգումներով, լաց ու կոծով գնում իր սենյակը: Իսկ Քասսիմն աշխատասենյակից լսում էր կնոջ հեծկլտոցը, գնում իր մոտ եւ ասում, որ անպայման իրեն էլ կսարքի, եթե կարողանա: Սակայն կինը շարունակում էր լաց լինել վիրավորելով ու զրպարտելով Քասսիմին:

Գիշերները Քասսիմը նստում էր, հղկում եւս մի ադամանդ, որպեսզի որքան հնարավոր է շուտ գոհացնի կնոջը: Կինը ստանալուն պես վերցնում էր դա, հիանում, պճնվում հայելու դիմաց: Բայց մի քանի ժամ անց տեսնում էր պատուհանից այն կողմ քայլող գեղեցիկ հագնված կանանց ու գլխին տալիս, մեղադրում Քասսիմին, այդ ողորմելիին իր կյանքը գողանալու համար:

Մարիայի տեսած վերջին ադամանդը ամենագեղեցիկն էր իր տեսած բոլոր ադամնդների մեջ: Քարի մաքրությունն ու փայլը հիացրել էին նրան: Մարիան այս քարի համար ամենաշատն էր տառապել ու լաց եղել, ստիպելով Քասսիմին ադամանդը մինչև վերջ սիրտը խրել:

Ամբողջ պատմվածքը՝ այստեղ: